Gisteren voor de tweede keer in exact één maand tijd van de halve-marathon afstand geproefd. Iets meer dan 300 lopers hadden regen en wind getrotseerd om deel te nemen aan de halve marathon Deinze – Aalter (Bellem). Het begon dus allemaal aan de atletiekpiste van Deinze met een rondje van 400 meter. Daarna ongeveer 15 kilometer naast het Schipdonkkanaal om uiteindelijk na een dikke 5 kilometer langs het kanaal Gent – Brugge volop tegen de wind in te finishen in Bellem.
De avond ervoor, of zeg maar gerust nacht, tot 01h30 gewerkt in het restaurant van ‘Den Okapi’ en dus uiteindelijk pas om 02H30 in bed beland voor nog een paar uurtjes rust. Dit gegeven, in combinatie met een sterke noordwestenwind die er voor zorgde dat we het gehele parcours tegen de wind in moesten beuken, deed me al snel beseffen dat ik al heel tevreden mocht zijn als ik mijn eindtijd van 1H47 in Brussel kon evenaren.
Het eerste uur liep zeer behoorlijk. Het feit dat ik, samen met een Honda-collega als tempoma(k)ker, in een grote groep met een paar uit de kluiten gewassen lopers, mijn 175 cm een beetje uit de wind kon laten zetten, zorgde er voor dat de eerste helft van het traject in nog geen 50 minuten achter ons lag.
Een strak tempo dus, dat er voor zorgde dat ik na een uur rond kilometerpaal 13 genoodzaakt was de pijp aan (Sint) Maarten te geven en af te haken om een tweetal kilometertjes te recupereren. Alleen, doodop, en zonder bescherming tegen de niet aflatende wind haalde ik nog amper een snelheid van 11 km/uur
Bij de afslag naar het kanaal Gent - Brugge, die de laatste 6 kilometer inluidde, zag ik echter dat mijn collega een vijfhonderdtal meter voor me uit liep, samen met nog een aantal overblijvers van het groepje dat mij het eerste uur op sleeptouw had genomen.
In de hoop opnieuw aansluiting te kunnen maken en beschutting te vinden tegen de wind, perste ik nog een klein half uur alles wat ik had uit mijn lichaam.
Het is enorm frustrerend om te moeten ondervinden hoe moeilijk het is al lopen een ogenschijnlijk kleine kloof van 500 meter te overbruggen, want hoe hard ik ook mijn best deed, in de 6 kilometer die me nog restte, lukte het me niet om aansluiting te maken. Wel nog een aantal dappere zielen ingehaald die, alleen en met de neus in de wind, hun snelheid niet konden aanhouden, en uiteindelijk op 16 seconden van mijn collega gefinisht in een tijd van 1 uur 44 minuten en 32 seconden. Meer dan 2 minuten onder de tijd die ik in Brussel klokte.
De avond ervoor, of zeg maar gerust nacht, tot 01h30 gewerkt in het restaurant van ‘Den Okapi’ en dus uiteindelijk pas om 02H30 in bed beland voor nog een paar uurtjes rust. Dit gegeven, in combinatie met een sterke noordwestenwind die er voor zorgde dat we het gehele parcours tegen de wind in moesten beuken, deed me al snel beseffen dat ik al heel tevreden mocht zijn als ik mijn eindtijd van 1H47 in Brussel kon evenaren.
Het eerste uur liep zeer behoorlijk. Het feit dat ik, samen met een Honda-collega als tempoma(k)ker, in een grote groep met een paar uit de kluiten gewassen lopers, mijn 175 cm een beetje uit de wind kon laten zetten, zorgde er voor dat de eerste helft van het traject in nog geen 50 minuten achter ons lag.
Een strak tempo dus, dat er voor zorgde dat ik na een uur rond kilometerpaal 13 genoodzaakt was de pijp aan (Sint) Maarten te geven en af te haken om een tweetal kilometertjes te recupereren. Alleen, doodop, en zonder bescherming tegen de niet aflatende wind haalde ik nog amper een snelheid van 11 km/uur
Bij de afslag naar het kanaal Gent - Brugge, die de laatste 6 kilometer inluidde, zag ik echter dat mijn collega een vijfhonderdtal meter voor me uit liep, samen met nog een aantal overblijvers van het groepje dat mij het eerste uur op sleeptouw had genomen.
In de hoop opnieuw aansluiting te kunnen maken en beschutting te vinden tegen de wind, perste ik nog een klein half uur alles wat ik had uit mijn lichaam.
Het is enorm frustrerend om te moeten ondervinden hoe moeilijk het is al lopen een ogenschijnlijk kleine kloof van 500 meter te overbruggen, want hoe hard ik ook mijn best deed, in de 6 kilometer die me nog restte, lukte het me niet om aansluiting te maken. Wel nog een aantal dappere zielen ingehaald die, alleen en met de neus in de wind, hun snelheid niet konden aanhouden, en uiteindelijk op 16 seconden van mijn collega gefinisht in een tijd van 1 uur 44 minuten en 32 seconden. Meer dan 2 minuten onder de tijd die ik in Brussel klokte.
1 opmerking:
Ja gek hé van de 500 meter. "Allé rij dat gat dan dicht" kan ik dan roepen op tv als ik naar het wielrennen zit te kijken. Maar in werkelijkheid is het natuurlijk niet zo makkelijk...
Een reactie posten